ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

Τα κόκκινα παπούτσια

       

 

Τα παπούτσια του Πάσχα. Τα και-νούρ-για! Εκείνα τα κόκκινα κατακόκκινα. Τα λουστρινένια. Από του Μούγερ στην Ερμού. «Σήμερα θα πάμε ν΄αγοράσουμε τα πασχαλινά σας παπούτσια», έλεγε. Κι έσκαγαν βεγγαλικά τα συναισθήματα Κάθισε σε μια καρέκλα. Οχι έτσι! Κάθισε όπως οι μεγάλες. Βάλε το ένα πόδι πάνω στο άλλο. Τώρα ανασήκωσε το αριστερό που είναι πάνω από το δεξί. Παίξτο λίγο, πέρα δώθε από τη γάμπα και κάτω. Να έχεις συνεχώς σκυμμένο το κεφάλι να χαζεύεις το παπούτσι. Πω, πω τι ωραίο που είναι το παπούτσι σου! Τώρα κατέβασε το αριστερό σου πόδι που το είχες πάνω στο δεξί. Ενωσε τα δυο πόδια, το ένα δίπλα στο άλλο. Κοίταξε και τα δυο παπούτσια μαζί. Πω, πω πόσο γυαλίζουν! Κόκκινα, κατακόκκινα, λουστρίνια! Τώρα σήκω. Κοίτα πώς περπατάνε τα παπούτσια.Τα παπούτσια σε περπατάνε, όχι εσύ τα παπούτσια. Κοίτα το δεξί πόδι να βγαίνει μπροστά, κοίτα το αριστερό να βγαίνει μπροστά από το δεξί. Τι ωραίες οι τρυπούλες γύρω γύρω και η… πώς τη λέει η μαμά; Η μπαρέτα του. Τι ωραία που δένει! Εχουν και τακουνάκι… Εντάξει! Δεν είναι τόσο, όσο των μεγάλων γυναικών αλλά είναι τακουνάκι. Να! Να! Χτύπα το δεξί. Ναι! Είναι λίγο τακουνάκι. Ακούγεται. Να! Τώρα μπορείς να κάνεις και στροφές. Εχε το νου σου μη σε δει κανένας και γίνεις ρεζίλι. Οχι! Κανένας δεν έρχεται. Είναι εντάξει. Κάνε όσες στροφές θέλεις, άνοιξε διάπλατα και τα χέρια σαν μπαλαρίνα. Αλλά να κοιτάς και τα παπούτσια ενώ κάνεις τις στροφές. Κοίτα, κοίτα πώς στρίβουν! Ζαλίστηκες; Σταμάτα. Αξιζε όμως. Τα παπούτσια του Πάσχα. Τα και-νούρ-για! Εκείνα τα κόκκινα κατακόκκινα. Τα λουστρινένια. Από του Μούγερ στην Ερμού. «Σήμερα θα πάμε ν΄αγοράσουμε τα πασχαλινά σας παπούτσια», έλεγε. Κι έσκαγαν βεγγαλικά τα συναισθήματα. Μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού τα μαγαζιά αλλά και οι εμπορικοί δρόμοι τότε. Ο εξής ένας… Ερμού. Το Κολωνάκι ήρθε πολύ αργότερα. Φαντάσου! Ούτε λόγος, βέβαια, για προάστια. Το όλον ήταν μια τελετή. Λαχταρούσε η καρδιά διαδικασία. Το «να κατεβείς στην Ερμού». Το να βλέπεις βιτρίνες. Ολα τα σχέδια στη σειρά. Πω, πω!Κάποιο που σου έκλεινε το μάτι. «Αυτό, αυτό θέλω μαμά». Οι διαπραγματεύσεις. «Α, παπα! Το άλλο κάνει για σένα. Για την πλατυποδία σου. Να το κρατάει το πόδι καλύτερα»… Η πλατυποδία! Ο τρόμος κι ο φόβος μιας γενιάς. Ποιος ασχολείται τώρα πια με την πλατυποδία; Τότε όμως; Μάστιζε –και καλά-. Εζησε και η γενιά μου τα χοντρά δράματά της…Την πλατυποδία, το μουρουνόλαδο, την πέτσα στο γάλα. Ολα «για το καλό μας» τα ορίζανε. Αλλά μετά! Οπως και νάχε!… Οταν κρατούσες πια στα χέρια τη σακούλα… Τα καινούργια παπούτσια του Πάσχα! Που σε «χτυπάγανε». Ολους τους «χτυπάγανε» τα καινούργια παπούτσια του Πάσχα. Μικρούς μεγάλους. Ολοι με «λευκοπλάστ» (πάρε ακόμα μια αντίκα λέξη) ήταν στην Ανάσταση. Εχει πάντα έναν φόρο η υπέρτατη ευτυχία… Το Πάσχα τελικά είναι ατμόσφαιρες. Και η ζωή μας ένας αγώνας με το κόκκινο. Ξεκινάμε από το πιο, κόκκινο από κόκκινο. Χρόνο τον χρόνο το ξανοίγουμε… Καλή Ανάσταση.

                Ρέα Βιτάλη 29 Απριλιου 2016, 08:53      

Μυσταγωγικός περίπατος στα ιστορικά εκκλησάκια της Πλάκας

 Φίλες μου,

Εάν γιορτάσετε την πασχαλιά στην πόλη μη χάσετε την ευκαιρία για έναν περίπατο στην Πλάκα τη Μεγάλη Παρασκευή, στα πανέμορφα, ιστορικά εκκλησάκια της. Aκολουθήστε τους επιτάφιους -με φόντο την Ακρόπολη ή κάτω από τη σκιά της- της Αγίας Αικατερίνης, το Μετόχι του Παναγίου Τάφου, του Αγίου Δημητρίου, του Αϊ-Γιώργη στον περίβολο του Μουσείου Ακρόπολης, του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη και της Αγίας Σοφίας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ακριβώς απέναντι από τον ιερό βράχο.

 

Τη Μ. Παρασκευή φίλες μου, όπως το έχουμε καθιερώσει εδώ και χρόνια, θα επαναλάβουμε το μυσταγωγικό περίπατό μας στα εκκλησάκια της Πλάκας, θα προσκυνήσουμε τους επιταφίους και θα μοιραστούμε μία μοναδική εμπειρία.

Την περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και της επικράτησης του χριστιανισμού, δεκάδες εκκλησίες χτίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας.
Οι περισσότερες οικοδομήθηκαν την περίοδο του 11ου αιώνα, που θεωρείται μια ειρηνική περίοδος για την Βυζαντινή αυτοκρατορία που ευνόησε την ανάπτυξη της Βυζαντινής τέχνης στην Αθήνα.
Ένας μεγάλος αριθμός από πέτρινους ναούς με κεραμικά στοιχεία και εντυπωσιακές τοιχογραφίες ανεγέρθηκε στα γραφικά δρομάκια της Πλάκας, κάτω από την Ακρόπολη.
Μερικοί χτίστηκαν σε οικόπεδα πλούσιων Αθηναίων πολιτών και μερικοί σε σημεία που παλαιότερα βρίσκονταν αρχαίοι ναοί.

 

Θα συναντηθούμε στις 3.30 στο ΜΕΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ για να ανηφορίσουμε και να ξεκινήσουμε το προσκύνημά μας από  τον πανέμορφο Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Βρίσκεται μέσα στο πρώην Στρατόπεδο Χοροφυλακής Μακρυγιάννη, στον ίδιο χώρο που στεγάζεται το Μουσείο της Ακροπόλεως (είσοδος από Δ. Αρεοπαγίτου) με θέα στον Παρθενώνα περιστοιχισμένος από λουλούδια και δέντρα, απλό, ατμοσφαιρικό χωρίς λαμπρούς φωτισμούς.

Μπορούμε να συνεχίσουμε την περιήγησή μας, διασχίζοντας την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου  και ανηφορίζοντας στο πλακοστρωτο του Πικιώνη στο Λόφο του Φιλοπάππου για να προσκυνήσουμε στον Ι. Ν. του Αγίου Δημητρίου ΛΟΥΜΠΑΡΔΙΑΡΗ.

Ο ναός του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη είναι ένα πέτρινο παρεκκλήσι που βρίσκεται επί των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου μέσα στο λόφο του Φιλοπάππου. Το αρχικό οικοδόμημα ανάγεται τον 9ο αι. με πολλές παρεμβάσεις κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας. Ανακατασκευάστηκε από τον αρχιτέκτονα Πικιώνη το 1955, ο οποίος κόσμησε τους εξωτερικούς τοίχους του ναού με γεωμετρικά σχέδια, που συντέθηκαν από κεραμικά και κομμάτια μάρμαρο. Ο ναός πήρε το όνομα του από την παράδοση που αναφέρει, ότι παραμονή του Αγίου Δημητρίου στις 25 Οκτωβρίου 1658 ένας κεραυνός χτύπησε και σκότωσε τον Τούρκο Φρούραρχο Γιουσούφ Αγά, που ετοιμαζόταν να ανατινάξει με μια λουμπάρδα, δηλαδή κανόνι, τους Χριστιανούς που θα επισκέπτονταν την εκκλησία.

 

Θα συνεχίσουμε, κατευθυνόμενοι προς την  Αγία Αικατερίνη που βρίσκεται κοντά στο Μνημείο του Λυσικράτη στη συμβολή των οδών Γαλανού και Χαιρεφώντος και η κατασκευή της χρονολογείται στον 11ο - 12ο αι. Ο επιτάφιός της θεωρείται ένας από τους πιο όμορφους της Αθήνας. Λέγεται ότι εδώ εκκλησιαζόταν μετεπαναστατικά ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Η μαρμάρινη Αγία Τράπεζα στηρίζεται σε ενεπίγραφο κομμάτι στύλου της κλασικής εποχής. Στη εκκλησία φυλάσσονται, τέλος, ιερά λείψανα που έφεραν πρόσφυγες από τη Μ. Ασία. Ως το 1839, πιθανόν, σωζόταν και παλαιά εικόνα με τον βίο της Αγίας Αικατερίνης. Στο προαύλιο σώζονται αρχαίοι κίονες και επιστύλιο.

Ο Ναός των Αγίων Αναργύρων ή όπως είναι γνωστότερος ως Μετόχι του Πανάγιου Τάφου, που βρίσκεται στα Αναφιώτικα στην συμβολή των οδών Ερεχθέως και Πρυτανείου. Eίναι ο πρώτος ναός που φτάνει το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα με ειδική πτήση το βράδυ της Ανάστασης και από εδώ διανείμεται σε όλες τις εκκλησίες της χώρας. Χρονολογείται στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα και κτίστηκε από έναν γόνο πλούσιας οικογένειας , στη θέση αρχαίου ναού αφιερωμένου στη Θεά Αφροδίτη. Πρωτολειτούργησε ως γυναικείο μοναστήρι. Το κλίμα εδώ είναι ιδιαίτερα κατανυκτικό και πλήθος κόσμου συρρέει από κάθε γωνιά της πόλης καθ’ όλη τη διάρκεια της Μ. Εβδομάδας . Στη θέση που βρίσκεται, κατά την αρχαιότητα υπήρχε ο ναός της θεάς Αφροδίτης. . Κατά την πολιορκία των Ενετών υπέστη φθορές. Η αυλή του περιέχει ένα πηγάδι και αρκετά αρχαία , πολλά από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως υλικά για την οικοδόμηση του ναού. Εκεί βρίσκονταν και οι τάφοι της αριστοκρατικής οικογένειας των Παλαιολόγων. 
 

Στο σημείο που βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος Ραγκαβάς (Πρυτανείου 1, κοντά στο τέρμα της οδού Επιχάρμου)θεωρούταν ως η πιο αριστοκρατική κατά τα Βυζαντινά χρόνια. Η εκκλησία πήρε το όνομά της, γιατί κτήτορές της ή ιδιοκτήτες της ήταν προφανώς μέλη της βυζαντινής οικογένειας Ραγκαβά, που είχε κωνσταντινουπολίτικο και αθηναϊκό κλάδο. Η παράδοση κάνει μάλιστα λόγο, πως κτήτορας μιας πρώτης εκκλησίας που ήταν στο ίδιο σημείο, είναι ο Θεοφύλακτος, γιος και συναυτοκράτορας του Μιχαήλ Α' του Ραγκαβέ (811-813). Μνημονεύεται πως η πρώτη καμπάνα που τοποθετήθηκε σε εκκλησία των Αθηνών, μετά την Απελευθέρωση, ήταν εκείνη του Αγίου Νικολάου του Ραγκαβά. Αυτή πρώτη και μοναδική σήμανε το Πάσχα του Απριλίου του 1833 και στην παράδοση της Αθήνας στις 24 Μαΐου 1833.

Δεν θα παραλείψουμε να ανάψουμε ένα κερί στον Άγιο Δημήτριο (Επιμενίδου 7), παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, που σύμφωνα με την παράδοση κτίστηκε γύρω στα 1600. Στην είσοδο της εκκλησίας, αριστερά, εντοιχισμένη πλάκα αναφέρει πως εδώ διακόνησε ο Αθανάσιος Διάκος.   

Θα ολοκληρώσουμε την περιήγησή μας, στη γωνιά των οδών Θρασυβούλου και Αλιμπέρτη , όπου βρίσκεται ο ναός της της Παναγίας της Χρυσοκαστριώτισσας , η οποία φιλοξενούσε την χρυσή εικόνα Παναγία της Αθηνιώτισσας, που βρισκόταν παλαιότερα στον ναό που χτίστηκε μέσα στον Παρθενώνα. Εκεί κατά την αρχαιότητα ήταν ο ναός της θεάς Εστίας.
 





Σας περιμένω !!! Ενημερώστε με μόνο  σας παρακαλώ για τη συμμετοχή σας !!!

Κλαυδία
 

Μπακαλιάρος Τσιλαδιά Μεσσηνίας

Μόλις λίγες ημέρες πριν ολοκληρωθεί η νηστεία της Σαρακοστής με το πιο αγαπημένο έθιμο των Ελληνων, το Πάσχα, προηγείται η Κυριακή των Βαϊων και η ιστορία γνωστή.
Ο Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ ή εν συντομία Ι.Χ.Θ.Υ.Σ., ναι καλά κατάλαβες, εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα και τα παιδιά τον υποδέχονται  με κλωνάρια από φυτά, στα χέρια, όπως η δάφνη-βάγια, ο φοίνικας, η ελιά  που χρησιμοποιούνται συμβολικά από τα παλιότερα χρόνια για τις τελετές αγώνων, βραβεύσεις και άλλα δοξασμένα γεγονότα.
Έκτοτε η καταπραϋντική, ιαματική και «θαυματουργή» βάγια-δάφνη κατέχει ιδιαίτερα συμβολικό χαρακτήρα για την ημέρα αυτή μέχρι σήμερα.
Όλες οι εκκλησίες στολίζονται με τα βάγια και πολλοί πάνε να λάβουν τα ευλογημένα βάγια, αφούν μιμηθούν τα «βαγιοχτυπήματα», θα κρεμάσουν τις κλάρες 40 ημέρες έξω από το σπίτι να «στεγνώσουν» ή θα τα κρεμάσουν σε χωράφια, περιβόλια, σταύλους για το καλό.
Ακόμη και όσοι δεν πολυενδιαφέρονται για το θρησκευτικό της υπόθεσης ή όλα αυτά τα έθιμα, θα πάνε να λάβουν μια κλάρα δάφνη για την κουζίνα, ειδικά αφού παλιότερα όλα αυτά τα μυρωδικά βότανα δεν πωλούνταν, όπως σήμερα.
Των Βαΐων καταλύεται το ψάρι, που αυτό σημαίνει οτι το μεσημεριανό τραπέζι δεν είναι νηστίσιμο, ούτε στερείται από λάδι και κρασί, η νηστεία της Σαρακοστής λέγεται και Ξηροφαγία, δηλαδή εκτός από τα Σαββατοκύριακα το ελαιόλαδο και το κρασί απαγορεύονται και αυτό τηρείται και όλο το Μεγαλοβδόμαδο.
Φυσικά όλες οι παραπάνω πληροφορίες σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στον τρόπο που ίσως εμείς οι «κοινή θνητοί» νηστεύουμε όμως έχουν ιδιαίτερη σημασία για την διαμόρφωση της γαστρονομικής παράδοσης μας.
Έτσι ο πρωταγωνιστής της Κυριακής είναι δύο ψάρια, ο κολιός και ο μπακαλιάρος.
Εκείνη την ημέρα ήμασταν ήδη στο σπίτι της γιαγιάς μου, γιατί εκεί γιορτάζαμε οικογενειακά την Πασχαλιά και στο δικό μας σπιτικό μαγειρευόταν από νωρίς στην γάστρα (την παραδοσιακή) ένα από τα πιο ωραία φαγητά, ο μπακαλιάρος πλακί με μπακαλιάρο παστό, πολλά κρεμμύδια ξερά, πατάτες και σταφίδα, η γλύκα της σταφίδας ξεγελούσε ακόμη κι εμάς τα παιδιά.
Αργότερα μέσα από αναζητήσεις παραδοσιακών συνταγών έμαθα οτι αυτό το υπέροχο φαγητό είχε όνομα και τόπο προέλευσης, ήταν η Τσιλαδιά Μεσσηνίας, με την μοναδική διαφορά ότι το φαγητό αυτό φτιάχνεται χωρίς πατάτες, όμως αν έχεις να ταϊσεις και πολλά στόματα μερικές πατατούλες δεν είναι απαγορευτικές.
Αν την Κυριακή ξυπνήσεις νωρίς μη βαρεθείς να πας να λάβεις μια κλάρα βάγια, η δάφνη είναι ευεργετική, ειδικά φρέσκια, εγώ εδω και καιρό έχω βάλει μια στην γλάστρα, με τα φρέσκα φύλλα της φτιάχνω τα φαγητά μου, αφεψήματα ή ξεβγάζω τα μαλλιά μου με ένα από διάλυμα που φτιάχνω από βραστό νερό και φύλλα δάφνης, ενώ το δαφνόλαδο είναι γνωστό στα τερτίπια ομορφιάς και φτιάξε και την τσιλαδιά με φρέσκια βάγια, να γλείφεις τα δάχτυλά σου!
Καλά μαγειρέματα!

---

 Τσιλαδιά Μεσσηνίας

Χρόνος Προετοιμασίας: 25’
Χρόνος Ψησίματος: 60’
Βαθμός Δυσκολίας: Εύκολος
Μερίδες: 6
Υλικά
1200 gr. μπακαλιάρο παστό
4-5 μέτρια κρεμμύδια ξερά
1 σκελίδα σκόρδο
3 ντομάτες
150 gr. Κορινθιακές μαύρες σταφίδες
250 ml. συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας
1 κουταλιά της σούπας πελτέ
1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη
3-4 φύλλα δάφνης
1-2 κλωναράκια θυμάρι
Ελαιόλαδο
Φρεσκοτριμμένο πιπέρι
Αλάτι
Πατάτες, προαιρετικά
Εκτέλεση βήμα-βήμα
Προετοιμασία:
Από την προηγούμενη ημέρα θα πρέπει ο μπακαλιάρος να ξαρμυριστεί και να ενυδατωθεί, εκτός και αν ο μπακαλιάρος που θα χρησιμοποιήουμε είναι ήδη ξαρμυρισμένος, να θυμάστε δεν αρκεί να τον βάλουμε σε άφθονο κρύο νερό για να ξαρμυρίσει, θα πρέπει να του αλλάξουμε νερό τουλάχιστον 6-7 φορές και να παραμείνει μέσα στο νερό τουλάχιστον 10 ώρες.
Κατόπιν τον αφήνουμε σε τρυπητό να στραγγίσει.
Κόβουμε τα 3-4 κρεμμύδια σε φέτες και το ένα το ψιλοκόβουμε, όπως επίσης και την σκελίδα του σκόρδου.
Σε ένα μεγάλο και βαθύ τηγάνι σωτάρουμε με ελαιόλαδο τα κρεμμύδια και το σκόρδο μέχρι να μαλακώσουν ανακατεύοντας συχνά, αφού μαραθούν χαμηλώνουμε την θερμοκρασία, ρίχνουμε την ζάχαρη, τον χυμό ντομάτας, τα δαφνόφυλλα, το θυμάρι, αλατοπίπερο και τον πελτέ ντομάτα διαλυμένο σε 1 φλυτζάνι ζεστό νερό και τέλος τις σταφίδες.
Σιγοβράζουμε για 5 λεπτά και ξεκινάμε να προθερμαίνουμε τον φούρνο.
Κόβουμε τις ντομάτες σε χοντρές φέτες.
Σε ένα μεγάλο ταψί στρώνουμε τις μισές φέτες ντομάτας, από επάνω ακουμπάμε τα κομμάτια του μπακαλιάρου, περιχύνουμε με την σάλτσα και κουνάμε ελαφρά το ταψί, στρώνουμε τις υπόλοιπες ντομάτες, περιχύνουμε με λίγο ακόμη ελαιόλαδο και ακουμπάμε 1-2 δαφνόφυλλα.
Ψήνουμε στους 180^ο C για περίπου 1 ώρα στις αντιστάσεις και ανάλογα τον φούρνο, το φαγητό είναι έτοιμο μόλις δέσει η σάλτσα.
Τρωγεται το ίδιο απολαυστικά ζεστό ή κρύο!


Σημειώσεις για την συνταγή:
– Αν χρησιμοποιήσεις πατάτες βάλτες τις περιμετρικά στο ταψί, τις οποίες θα κόψεις κυδωνάτες.
– Αν οι ντομάτες είναι στην εποχή τους χρησιμοποιήσε 500 gr. χυμό ντομάτας.
– Στο φαγητό ταιριάζει το μπαχάρι και η κανέλα.





 Πηγή : http://www.funkycook.gr/mpakaliaros-tsiladia/

 

 

 

Ευα Μονοχαρη

Η ιστορία του φαγητού και μια προσωπική ιστορία, γιατί όλοι έχουμε στην μνήμη μας χαραγμένη την γεύση, την μυρωδιά, την ζεστασιά του φαγητού, μας συνοδεύει και είναι η γαστριμαργική μας ταυτότητα. Το φαγητό πια είναι ένα από τα μεγαλύτερα trends των τελευταίων ετών κι ενώ πάντα υπήρχε στην καθημερινότητα μας, πλέον όλοι το μοιραζόμαστε, το αξιολογούμε, το εκθειάζουμε μέσω των social media, το επικοινωνούμε κάθε στιγμή, το φαγητό στις μέρες μας δεν είναι μόνο καθημερινή ανάγκη αλλά περιέχει τις λέξεις όπως η επιβίωση, η προσφορά, η χαρά, η απόλαυση, το φαγητό είναι κομμάτι της ζωής μας! Αυτό μου έμαθε και μου μαθαίνει το Food blogging και η καθημερινή ενασχόληση με αυτό. Eίμαι η Εύα Μονοχάρη σπούδασα παιδαγωγός, πλέον είμαι Food blogger στο Funky Cook και Food lover για πάντα!